expo
OVER DE EXPO:
Delphine Lebrun maakte een reeks abstracte collages met de natuur en de invloed van de mens hierop als centraal thema.
Samen met Kato Boels verfilmden ze deze collages. De film stelt hun emotionele beleving voor van bewondering naar bewustwording over onze mogelijkheden om de antropogene invloed op het milieu te keren.
Delphine Lebrun, 20 september 2019:
Beste familie, vrienden, collega’s, kunstliefhebbers, klimaatspijbelaars, ... beste optimisten!
Wees van harte welkom! Ik wens eerst en vooral het mudel en Wim Lammertijn, het bedrijf Comma en Wouter Castelyen; Koen, Kato, Aäron, Brecht, Gust, Karlijn en Federico te bedanken. 1000 maal dank voor jullie steun! Muchas gracias!
We zijn ontzettend verheugd jullie hier in het mudel te mogen verwelkomen voor deze speciale gelegenheid. ‘Oceans are rising, so get informed’... Koen heeft U reeds wijzer gemaakt over de naakte feiten en het doel van ons project. U kan zeker begrijpen dat ik niet lang heb getwijfeld om op de kar te springen toen hij mij eind juni met hetzelfde enthousiasme aansprak “’k heb een idee, doede mee?!”. We gingen lunchen en ’t was vertrokken.
Een documentaire zoals ‘Climate Change: the facts’ van David Attenborough of ‘Before the Flood’ van Leonardo Dicaprio kruipt onder mijn vel. Dat geldt waarschijnlijk niet alleen voor mij. Het is helaas thé ‘Inconvenient Truth’. Zeer ongemakkelijk, inderdaad. Maar dat ongemak hoeft niet te verlammen. Integendeel, we moeten begrijpen, om te handelen. En voelen om te beseffen. Emoties toelaten om in actie te schieten. Dat is wat kunst kan losweken: empathie en herkenning.
Deze zomer maakte ik een reeks collages, waarvan u er enkele in de inkom kan terugvinden. Met collages orden ik mijn gedachten in composities. De vormen ontstaan spontaan maar de natuur en het ‘organische’ is steeds een centraal element. Op een abstracte manier breng ik in beeld wat mensen zich herinneren of misschien vergeten zijn. Een beetje alsof je naar de wereld zou kijken met je ogen half open, door je wimpers. Soms heb ik ook het gevoel dat wij allemaal een beetje zo op deze planeet rondlopen: glurend door de wimpers, met de ogen half open, of gesloten. ’t Hang af aan wie je het vraag.
Bon, toen stond ik daar met mijn handen vol collages (en lijm). Een gelukkige ontmoeting met Kato Boels op de korenmarkt maakte het verhaal af. Kato was tot vorige zomer een leerlinge op onze school. Ik wist dat ze een passie heeft voor film en regie dus dit was een perfecte match. Samen zijn we op zoek gegaan naar hoe we een verhaal konden brengen met de collages. Het moest als volgt gaan: beginnen met naïviteit, overgaan in een duistere bewustwording, pauzeren bij een lichtje dat aanging en dan... evolueren in een optimistische en progressieve kijk naar al wat mogelijk is. En u beseft het, dit poëtische ritme hebben we niet zelf uitgevonden. Velen deden het ons voor. Het heeft zelfs iets van de 4 seizoenen van Vivaldi. Of misschien van het verhaal van de klimaatverandering in de 21ste eeuw??? Ik hoop het.
Om te eindigen wens ik nog te verwijzen naar ‘Sapiens’ van Yuval Noah Harari. In zijn boek beschrijft hij de kracht van het imaginaire; onze mogelijkheid als homo sapiens om te dromen en conceptueel te denken. Hij legt uit hoe dit imaginaire ons in staat heeft gesteld om kunst te maken, ons te verenigen, organiseren in enorme gemeenschappen met doordachte hiërarische structuren met wetten en regels, samen te werken en de dominante soort te worden die we vandaag zijn. De soort die de wereld beheerst en ze kan veranderen...
Dank voor uw aandacht.
Delphine Lebrun